Piso nun baixo en Teis
A nosa sociedade en particular non está acostumada a vivir a pe de rúa, en parte porque as nosas rúas non están preparadas para elo. Dende principios do boom urbanístico nos anos 60, a cidade pensouse para o coche e meramente dende a especulación urbanística.
Rúas sen un pouco de humanidade nin vexetación, con beirarrúas reducidas, carrís apertados e o permiso para correr facilitado polos semáforos; impoñen o ruído e a desafección polo espazo público. A isto se lle engade unha proporción entre anchura de edificios e anchos de rúa completamente inaxeitada.
Para maior sufrimento das periferias densificadas coma na que se sitúa este espazo, internet despraza ao comercio tradicional en favor das compras online, significando o inevitable peche dos comercios tradicionais e baleirando a rúa.
A floristería máis antiga das que quedaban en funcionamento en Vigo, pecha por xubilación e falta de relevo. O único destino viable para o seu local, nesta rúa, é a vivenda.
A avenida Buenos Aires é a primeira saída dende a autoestrada AP-9 na cidade. Conecta directamente cos antigos asteleiros de Teis, que non dispoñen de accesos de alta capacidade, e soporta polo tanto un denso tráfico de camións de gran tonelaxe a diario.
O proxecto ocupa un baixo comercial xeneroso nunha pouco frecuente disposición a tres fachadas que lle permiten iluminar o seu interior, pero que por desgraza tampouco ofrecen un panorama máis favorable. Por sorte, ao outro lado da rúa se sitúan os xardíns da asociación de veciños, e non outro edificio de nove plantas.
Con estes condicionantes, o proxecto pénsase dende as sensacións, o subconsciente e o imaxinario cultural.
Un filtro, unha barreira, unha porta, unha transición, unha separación… un zaguán con orientación suroeste xera o desdrobramento da fachada. O círculo coma xesto amable, a cor coma alegría.
O interior abórdase dende tres ópticas superpostas: a continuidade lumínica, a variación de escala e a asociación o volumétrica.
A xeometría do local, resultante da disposición central do núcleo de comunicación do edificio, fragmenta un espazo que se tería preferido concentrado. En resposta a este condicionante, xéranse unha sucesión de espazos “a dúas augas”, aproveitando a gran altura do local, e interconéctanse mediante galerías.
A sensación de moldeo ou tallado, a continuidade das superficies brancas e os elementos de enlace en sutil gris seixo para os lacados, xeran o espazo protexido desexado. Un mundo interior que permite crear un “fogar” interior á marxe do agresivo mundo exterior.
Funcionalmente, a disposición de espazos se ve especialmente condicionada pola superposición dunha xeometría previa complexa e o cumprimento da normativa. Fragméntase a area pública da vivenda, entendendo a cociña – comedor coma espazo semipúblico, e vinculando un estar, que ademais acolle unha zona de estudo, ao mundo do privado.
A primeira das dúas galerías, imprescindible pola disposición do portal do edificio, aprovéitase coma espazo de almacenaxe. A segunda, transición aos dormitorios, emprégase para acceder aos espazos de servizo: baño e lavandería.
Unha antiga galería de saída ao fondo do local aprovéitase, forrándoa con chapa perforada, coma pequena terraza para o dormitorio principal, permitindo que se abra un gran ventanal para ampliar os seus límites visuais.
Situación: Vigo
Constructora: Pórtico Vertical
Fotografía: Roi Alonso Fotografía